بررسی اثر تترااتیل آمونیوم و ویتامین های گروه ب بر اثربخشی پیوند سلولی در درمان بیماری پارکینسون در مدل حیوانی ۶ -هیدروکسی دوپامین

مقدمه: پیوند سلول های مزانسفال شکمی جنینی (vm)به استریاتوم بیماران پارکینسونی به عنوان یک استراتژی برای درمان بیماری پارکینسون پیشنهاد شده است. لکن تنها 20- 5 % ازسلول های پیوندی زنده می مانند. در این مطالعه اثر تترااتیل آمونیوم (tea) ،مهار کننده کانال های پتاسیمی و ویتامین های گروه ب بر اثر بخشی پیوند سلولی در درمان بیماری پارکینسون در مدل حیوانی مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: سوسپانسیون سلولی از ناحیه vmجنین های 14 روزه موش های صحرایی تهیه گردید و پس از کشت شبانه در محلول حاوی tea یا ویتامین های ب به استریاتوم موش های پارکینسونی پیوند زده شد. پس از پیوند موش ها تا دو هفته tea یا ویتامین های گروه ب را دریافت می نمودند. شدت علائم پارکینسون بوسیله آزمون چرخش القاء شده با آپومرفین در چندین مرحله قبل و پس از پیوند مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: 1- پیوند سوسپانسیون سلولی به میزان قابل ملاحظه ای سبب کاهش علائم رفتاری موش های پارکینسونی گردید. 2- تیمار با tea سبب کاهش بیشتر این علائم نسبت به گروه کنترل شد. 3- ویتامین های ب به تنهایی اثری در کاهش بیشتر این علائم نداشت. 4- تیمار با هر دو tea و ویتامین های ب نیز منجر به کاهش بیشتر علائم رفتاری گردید که در یک آزمون حتی بیش از اثر tea به تنهایی بود. نتیجه گیری: tea بویژه همراه با ویتامین های گروه ب می تواند سبب افزایش اثر بخشی پیوند سلولی در درمان علائم پارکینسون القاء شده توسط سم 6-هیدروکسی دوپامین گردد.